In de tijd dat ik hockey speelde, was ik een tiener waarin de hormonen lelijk huishielden. Ik weet nog dat ik toen dacht: mocht ik er uitzien als Paul Newman, dan zouden al mijn problemen verdwijnen. Dan had ik totaal geen zorgen. Onlangs las ik zijn autobiografie: The Extraordinary Life of an Ordinary Man. En wat bleek: mijn zorgen waren klein bier vergeleken met die van Paul Newman. Zijn hele leven ging hij gebukt onder zelftwijfel.
In een bijzonder knap stuk gaat Philippe Clerick dieper in op het lage zelfbeeld dat Paul Newman van zichzelf had. Maar hij trekt het breder dan dat. Newman is, vernam ik uit betrouwbare bron – namelijk de auteur zelf -, de favoriete acteur van Philippe Clerick en in een paragraaf die alleen door aan ware cinefiel kon geschreven worden – en die ik trouwens hieronder integraal citeer – analyseert hij knap waarom King Cool zoveel meer is dan twee prachtige blauwe ogen.
U herkent het ongetwijfeld ook: de sociale drang om te plannen. En de paniek die tafelgenoten overvalt als blijkt dat je nog geen kampeerplek hebt gereserveerd voor je zomervakantie van 2027 in Burkina Faso. In de De week van Devriese beschrijft Jan Devriese met veel humor hoe we ons leven kapot plannen. Hoe we als lemmingen naar de uitgang rennen. Tot iemand zich misstapt.
In een heerlijk surrealistisch stuk herbeleeft Tom Wouters, auteur van de blog Het ongerijmde, de openingswedstrijd van het wereldkampioenschap voetbal. Zijn verhaal baadt in een bevreemdende, absurdistische sfeer die hij tot het einde knap weet vol te houden. Als een geslaagde loopdribbel die bekroond wordt met een doelpunt.
Terwijl de gouden generatie Belgische voetballers op het WK roemloos ten onder gingen, speelde de échte gouden generatie – de hockeyers – een weergaloze finale en gingen naar huis met zilver met een gouden rand.
‘Newman behoort tot de eerste generatie ‘moderne’ acteurs. Hij was minder arrogant dan Marlon Brando, sympathieker dan Montgomery Clift en extroverter dan James Dean. Newman was cool én fatsoenlijk, jeune premier en karakterspeler, schoft én gentleman, beau garçon en toch mannelijk, puberaal en toch volwassen, all american en toch gekweld, ernstig maar met de nodige ironie. Hij kon een pak dragen als Gary Grant, maar ook een trui als Steve McQueen. Hij was veelzijdig, niet zozeer in de betekenis die men er gewoonlijk aan geeft, van iemand die heel verschillende soorten rollen aankon, maar in de betekenis dat hij in één personage veel eigenschappen kon samenbrengen.’
Uit: Paul Newman van Philippe Clerick
‘Geen idee wat voor een jaar het wordt, 2023. U waarschijnlijk ook niet. We doen maar wat, en we zien wel. De dingen die er waarlijk toe doen, overkomen ons. De rest is versiering.
Willen kan helpen. Plannen ook. We plannen ons een ongeluk. We hebben agenda’s. Afspraken. Meetings. Brainstormings. Teambuildings. Avondjes. Etentjes. Drinks. Uitstapjes. De boekhouding. De coiffeur. De nagelspecialist. De veearts. We houden gaatjes vrij voor iets spontaans.
En dan verstap je je op de stoeprand en lig je vier weken met je been omhoog.’
Uit: Plannen van Jan Devriese
‘Ik ben uitermate blij dat ik mijn voetbalhart toch ben gevolgd, want wat ik daarnet zag tijdens de openingsmatch van het toernooi in Qatar had ik niet willen missen. Niet omwille van de voetbalkwaliteiten van de twee tegen elkaar strijdende landen – zijnde Noord-Macedonië en Oman – maar door het zeer bijzondere verloop van de wedstrijd. Het begon al bij de volksliederen. Weinigen weten wellicht dat het volkslied van Oman bestaat uit welgeteld 45 minuten stilte, waarbij de grimassen van zij die het volkslied uitbeelden de hele duur van het lied niet mogen veranderen.’
Uit: Het WK-voetbal van Tom Wouters
Aanlegplaats 