De redactie van Aanlegplaats houdt deze week de adem in. Niet omdat de wereld nogmaals / alsnog dreigt te vergaan of de winter toch even doet alsof ze het meent, nee, het is erger dan dat. Een flink aantal van onze bloggers rapporteert namelijk helse pijnen, en we vrezen voor sommigen het einde van de schrijverscarrière.
Het is allemaal wat tongue-in-cheeck, de buikpijn van Erik Herbosch en de nachtblindheid van Ivo Victoria. Maar naar Marieke Groen durven we – na haar tandoperatie – geen tong meer uit te steken.
Deze pijn is immers niet verzonnen. Iemand spande tijdens mijn slaap een stalen kabel rond mijn buik, onder mijn huid en extra strak zodat ik hem onmogelijk los kon maken. Aan de buitenkant kan je het niet zien, maar onderhuids heb ik een wespentaille. Het vraagt weinig woorden om te zeggen hoe hels deze pijnen zijn.
Uit: Iep op De sprekershoek van de schrijverij
Ik reed voorovergebogen met mijn neus tegen het raam ‘Ik zie niks ik zie niks!’ roepend, pakte her en der wat stoeprandjes mee bij het afslaan, en daardoor moest ik ook terugdenken aan die arme scooter die ik enkele weken eerder op een druilerige avond in Amsterdam had aangereden en ik herinnerde me mijn eigen verbijstering – hoe kon ik haar niet hebben gezien, ze stond stil, ik reed vijf kilometer per uur – en toen ik even wat symptomen gegoogeld had, was het inderdaad zo dat ik me ook vaker stootte, in mijn vinger sneed, of iets niet zag liggen, allemaal aan de rechterzijde van mijn zichtveld en daarnaast manifesteerde zich sinds kort een ploppend geluid in mijn rechteroor dat hier ogenschijnlijk niks mee te maken had maar toch.
Uit: Beuken van Ivo Victoria
Ik ken hem niet, deze pijn, ik weet niet wat hij aan kan richten. Ik neem de toegestane dosis paracetamol met ibuprofen en daarna een niet toegestane dosis. De pijn komt er dwars doorheen. Ik leg een zak spinazie deelblokjes op mijn wang. Ik smeer er pepermuntolie op. Ik maak soepen en smoothies en snijd eierkoeken in hapklare brokken. (Ik wil een fles sterke drank aan mijn mond zetten en me bewusteloos zuipen.)
Uit: Engel van Marieke Groen
Aanlegplaats 