Ogenschijnlijk hebben de drie blogposts in de vangst van deze week weinig met elkaar gemeen. Samen met De bloghut (nieuw in de haven en okselfris) krijgen we Arabische les van een gemotiveerde en aantrekkelijke Syriër die zijn klas de filosofische vraagt stelt wat we in het leven vooral niet meer willen. Wat er ook van zij: in ieder geval geen wereld zonder chocopasta.
In Vluchtpunt van Lise Delabie wandelen we met Lise, haar man en haar ouders langs de vloedlijn van de zee. Haar liefde voor het onstuimige water is niet bovenmatig groot. Maar haar verhaal is bovenaards mooi en aangrijpend. Stil verdriet langs de waterkant.
De wereld zou een schralere plek zijn zonder de terugblikkende pen van Jan Deviese. In De week van Devriese keren we terug naar zijn klaslokaal – ergens begin jaren zeventig in het West-Vlaamse hinterland – waar schrandere studenten Latijn-Grieks choco schransten in de hoop via deze sluwe sluikweg het wereldleed te verlichten.
Ogenschijnlijk hebben de drie verhalen weinig met lekaar gemeen. Behalve dan dat ze in de kern om gemis draaien. En dat boterhammen met choco eten altijd helpt!
‘Mijn leraar Arabisch rondt zijn uitleg af. Zijn hoofd draait al mijn richting uit, en ik weet nog steeds niet wat ik niet wil. De enige woorden die me te binnen schieten, wil ik wel. Maan, zon, warm. Regen. Ja, regen ook in het licht van de huidige grondwaterstanden. Of beter nog, sneeuw.
Zou dat met ouder worden te maken hebben, dat je beter weet wat je wil, maar niet meer zo scherp krijgt wat je niet wilt. Of dat je niet langer tilt aan niet willen, je richt je liever op willen, en op wat er is.’
Uit: Niet oorlog op De Bloghut
‘Papa probeert niets. Hij wandelt gewoon in zijn eentje voorop. Mijn ouders lopen nooit naast elkaar wanneer wij er zijn. Ze lopen niet hand in hand, hebben elkaar niets meer te vertellen. Ze houden al lang niet meer van elkaar, maar herinneren zich dat ze dat ooit deden en dat lijkt genoeg.‘
Uit: Vluchtpunt van Lise Delabie
‘Tja, dan weet je het wel: dit wordt niks.
De beste manier, zo beseffen wij wanneer wij met heldere blik om ons heen kijken, om iets vakkundig de nek om te wringen, is: de kwestie toevertrouwen aan een werkgroep. Werkgroepen zijn plekken waar goede ideeën naartoe trekken om te sterven. Wil je tijd kopen? Organiseer een werkgroep. Wil je sturen? Organiseer een werkgroep. Wil je inspraak veinzen? Organiseer een werkgroep. En na elke werkgroepvergadering natuurlijk terugkoppelen — dat is werkgroepees voor verslag uitbrengen bij de baas, die in niet mis te verstane woorden aangeeft tot waar de gekkigheid mag gaan.’
Uit: Choco van Jan Devriese
Aanlegplaats 