Zachtheid bij de cornervlag (vangst #110)

Deze week vingen we wonderschone teksten die smeken om een zachte maatschappij.

Johan De Crom viert het feit dat Engelse tv-presentator en voormalig voetballer Gary Lineker van leer trekt tegen het strenge asielbeleid van zijn land. En dat wil wat zeggen, want het was dezelfde Lineker die ruim drie decennia eerder zijn hart bruut aan diggelen had geslagen: “Kom niet zeggen dat je spijt hebt, Gary Lineker, want ik zag je mee op de extatische spelershoop liggen die Platt bedolf, dicht bij de rechtse cornervlag.”

Boosheid wordt afgestraft, pijn niet ernstig genomen. Caro Van Thuyne maakt vanuit haar eigen ervaring inzichtelijk hoe vrouwen zelf meewerken aan het systematisch onderschatten van gevoelens door het patriarchaat. “Zelfs van het zusterschap van zich bevrijdende en emanciperende vrouwen valt weinig heil te verwachten, feministen horen sterk en strijdbaar en onverschrokken en onvermoeibaar te zijn, al wat jullie kunnen, dat kunnen wij bloedend.”

Een zachte maatschappij. Misschien gaat het lukken als we collectief naar tv-programma’s kijken waarin BV’s misplaatste uitspraken doen. Het brengt Ingrid Vanderkrieken en haar man – ineens verrassend betrokken bij de tv-gids – alleszins dichter bij elkaar. “Bovendien had hij zijn ergernis spontaan en verbaal geuit. Ook zelden meegemaakt. Groeiend respect maakte zich van mij meester.” 

Daadkracht en draagkracht passen samen onder een dekentje.

Ik ben 46 en ontwaak nuchter, verbouwereerd, ontzet in een harde wereld. Wat was het als kind heerlijk toeven met mijn hoofd in mijn Panini-boek, ik leerde de namen van de Russische ploeg van buiten en werd zo een hit op familiefeesten, op school ruilde ik stickers, spelers uit alle landen en continenten schoven met verbazend gemak door je vingers en ik vroeg mijn zus en mijn moeder met welke voetballer ze wilden trouwen, grenzen leken niet te bestaan. De wereld was één groot collectief festijn van pret en fantastische goals en alleen de Engelsen werden de natuurlijke vijand, maar daarvoor hadden ze zelf gekozen, met hun misplaatst genot.

Uit: Beste Gary op Johan De Crom

Ik heb woedezusters en peptalkzusters en ironiezusters en suszusters en wegwimpelzusters en zwijgzusters en rozezusters en ontkenzusters en vermanzusters enzovoort, maar om de zusters te tellen door wie ik me gedragen voel, heb ik aan één hand genoeg. Hoe strijdbaar en woedend en wilskrachtig en dapper ik ook ben, ik ben even vaak moe en moedeloos, uitgeput van het onophoudelijke kop tegen kop met deze tijd en maatschappij, met het zo hardnekkige verleden, met onze cultuur, met de meeste mannen, met de meeste vrouwen, met mijn opvoeding, met mezelf, uitgeput van al dat vechten voor niet meer dan zoden en doekjes, opgebrand van al dat koppen en koplopen en bewustmaken en aansporen, screaming speck of dust uitgeblust door alle onverschilligheid. En wie, die opgebrand en uitgeblust is, voelt zich gedragen door woede of peptalk of ironie of sussen of wegwimpelen of zwijgen of rozekleuren of ontkennen of vermannen?

Uit: een zachte gemeenschap op Het Kleine Kijken

Normaal gezien houd ik niet van programma´s waarin de ene Bekende Vlaming met de andere optrekt, maar ik dacht dat het dit keer best eens de moeite zou kunnen zijn. Ik hoopte op mooie natuurbeelden en een fijn recept.
In het begin van het programma werd ons een blik gegund op het Guggenheim Museum in Bilbao. Daarna zagen we hoe Sergio Regi ophaalde met een Discovery en ze meteen aan een tapas-kroegentocht begonnen. Voor mijn part hadden ze ook het museum mogen binnengaan, maar goed, ik snap ook wel dat op een culinaire pelgrimstocht de rode draad eten en drinken moet zijn.

Uit: Verkeerd gedacht van Ingrid Vanderkrieken