Qué será, será. Whatever will be, will be. Een lastige oorwurm voor controlefreaks. Ondanks beheersbare apps en meetmachines glipt er nog steeds van alles van tussen. Mark Nankman fantaseert over toekomstige spiegels die afspraken met de kapper regelen, spiegels die zijn petje te boven zullen gaan. Registreert een hartslagmeter ook de grote glimlach? vraagt David Troch zich af. In afscheidsbrief aan Luuk toont Marie Meeusen dat het leven niet te vatten is in een appje.
Ik vroeg me af hoe ik in een verre (heel verre) toekomst als ik zelf heel oud ben, mijn knipafspraken regel. Ik zal dat natuurlijk nog ouderwets online doen. Met een aftandse laptop. Tegen die tijd zullen slimme spiegels automatisch die afspraken voor ons willen plannen, maar dat zal ik allemaal niet willen begrijpen.
Uit Bromspiratie op Verwoede Noten
Heel even vraag je je af of op zo’n hartslagmeter te zien zou zijn op welke twee momenten je precies de grote glimlach kruiste.
Uit: Beweging #141 van David Troch
Sinds die vermaledijde woensdagochtend in maart dat ik online las dat je hart je in je slaap overmeesterd en tegelijkertijd in de steek gelaten had, wil ik je al een brief schrijven. We zijn nu bijna een twijfelende lentemaand verder. Je miste paasbloemen in de berm van de weg en het koppeltje futen dat in het water gestaag een nest bouwt, met bladeren van modder en twijgjes die alle kanten op vertakken. Je miste ijzige slagregens en verrassende nachtelijke kou. De maan werd voor het eerst sinds je geboorte vol zonder dat je haar invloed voelde.
Uit: Afscheidsbrief aan Luuk (1978-2023) op Huiverinkt
Aanlegplaats 