Graag haal ik drie namen uit mijn fuik van mensen die erin geslaagd zijn om mijn kalme vooroordeel dat bloggers louter lieden zouden wezen die zich in de moderne tijd en bij uitbreiding het leven voelen als een vis in helder water vakkundig weerleggen. Ik hou van schrijvers die voortdurend dreigen te verdwalen in dat droevige bestaan van hen, die hun medemens niet per definitie zien als een vriend voor het leven, die de melancholie gepast hoog in het vaandel voeren, en die hetzij naar het verleden verlangen, hetzij er een afschuw van hebben, dat maakt al met al niet veel uit – als ze maar niet al te gelukkig zijn. Niets zo ergerlijk als andermans geluk.
‘Hoera! Het is gewoon de ouderdom! Dat is nog eens troostvol. Ik denk aan mijn papa, die met droge mond en zweetoksels naar de kleine letters op zijn pas aangeschafte laptop staart. Dat die fabrikanten die letters niet wat groter gemaakt hebben…
Hij begint elke zoektocht met het tikken van www. Zijn vingers beven over het klavier. Ik kan er bijna niet naar kijken. Sinds enkele weken loopt hij trouwens met een stok.’
Uit: heimwee naar ijsboerke van Joke Vander Laenen
‘De harde, onaantrekkelijke waarheid is dat ik geen tevreden mens ben, en dat ik graag hele grote stukken van mijn verleden met een vlakgom zou uitwissen. Niet terugkeren, maar overdoen. Dit keer beter. Níet die mail versturen, sneller vertrekken, niet vertrekken, niet wachten op beterschap maar zelf initiatief nemen, niet die afslag, niet die deur… Ikzelf, schrijver dezes, herkauw mijn verleden niet in proza, zoals Barnard en zoals honderden andere schrijvers. Ik reconstrueer niets in mijn Conscience-romans, ik construeer een andere realiteit, doordrongen van mij maar niet van mijn verleden. Dat was slechts het basismateriaal. Ik ben het (verwrongen, wanstaltige, eigenaardige) eindresultaat. Waarom zou de chefkok zijn ingrediënten rauw naar de tafels laten brengen?
Met betrekking tot Google sprak men vroeger vaak over het recht om vergeten te worden. Niet alles moet eindeloos bewaard worden. Dat geldt, naar mijn mening, ook voor grote delen van het verleden. Het hoeft niet achter ons verbrand te worden, maar het mag wel vergeten worden.
En toch, en toch… Bestaat er een mooier zicht dan een brug die wordt verteerd door de vlammen?’
Uit: dagboekbladen van Mark Cloostermans
‘Sonnet van zee en zorgen
De nacht strijkt neer over de zee
en spreekt tot mij, die zinken wil
Zo bodemdiep, zo zorgeloos
Zo onomkeerbaar graag en stil
Zinken, zinken, traag omlaag
Tot het niets de kleine wereld vult;
alles wat ik ken of weet
in eeuwenlange slaap gehuld
Zinken. Tot ver onder de waterlijn;
ver onder de klare dingen die
ik wil en toch niet kunnen zijn
En zo drijf ik verder, zonder zinken
Zeil ik verder op de zee die vraagt
niet in het duister te verdrinken…’
(Schilderij: Ivan Aivazovsky – The Black Sea at night)
Uit: sonnet van zee en zorgen van Sarah De Grauwe
Aanlegplaats 