‘Back to reality’, schreef mijn baas deze week. Een van de ergste geboden ever. Onze bloggers weten dat. Zij begrijpen de nood aan fantasie en laten zich in hun denken, schrijven én leven niet beknotten door de grenzen van de werkelijkheid. Nu september nadert, voeren ze het volume van de magie nog eens op.
Het kotsende alter ego van Sam Sterckx leeft noodgedwongen op ‘rum, sigaretten, joints en een klein beetje coke en water’. Zou een toevallige ontmoeting op de rommelmarkt hier verandering in brengen? Werner de Valk schreef een prachtig verhaal over een destructieve hike met zijn vriendin. Gelukkig hebben ze de foto’s nog. Swipe! Dennis Pauwels klungelt op magnifieke wijze met een toverstaf.
LA LA LA LA LA – wij horen geen klasafspraken, Zoomherinneringen of vastgelopen kopieerapparaten.
Toegeven, ze is waas, subjectief en ondergesmoord, maar tot nu toe leef ik nog altijd in dezelfde fantasiewereld waarin ik schoonheid van afschuwelijk weet te onderscheiden. Denk maar aan Lindsay, zij valt zonder twijfel onder die tweede categorie. Joël, en heel zijn hebben en houden dat hier uitgesteld staat, ook. “Als u mij vijftig euro geeft, en geloof mij dat is praktisch gratis, is ze van u.” Hij wijst naar de schrammen onderaan de poten en het likje verf, waarvan ik vermoed dat het dezelfde kleur is waarmee Joël de keuken vorige zomer opfriste. Ik zak naar veertig euro en de man – die denkt dat hij de koop van zijn leven heeft gedaan – stemt in. Ik steek één briefje van twintig euro in de pot en het tweede in mijn broekzak.
Uit: 24-08-’22 van Kotsen op woensdag
Nog een afgrond, heel leuk, doe maar weg, volgende foto.
Volgens mij probeerde ik hier iets met touwen te fixen. Lukte ook al niet, natuurlijk, vond je grappig. Zó grappig, hoe ik alles net niet kon of net niet durfde. Maar het idee was goed, de constructie zelf. Het was gelukt als je me wat meer tijd had gegeven. We hadden daar prima kunnen slapen.
Hier had ik jou vastgebonden. Dat vond je echt spannend, hè, dat je niet los kon komen? Jezus, ik heb je nog nooit zo geil meegemaakt.
Daar zie je hier al niets meer van. Deze is van na de ruzie van die ochtend geloof ik, dat ik terug wilde en dat jij dat toch echt zonde vond. Hallo, kijk je wel?
Uit: Dit is ook mijn vakantie van Hard//hoofd
‘Hocus Pocus Pats. Ik wou dat dit potje verdwenen was!’ Niets verdween. ‘Hij werkt niet,’ zei je. ‘We moeten hem in het vuur steken!’ Ah ja. Niet veel eerder vertelde ik je over de klei en hoe die hard wordt in de vuurschaal in onze tuin. Knutselwerken die eerst door wat water weer konden vervormen, bleven nu magisch bestaan. Loeihard. Ook onze toverstaf moest in het vuur. De droogte van de zomer liet geen tuinhaarden meer toe, dus ontstak ik lucifers onder de steen, terwijl ik hem ronddraaide als een zaterdagse kip.
Uit: Toverstaf van Brieven aan mijn zoon
Aanlegplaats 