Aanlegplaats – en de blog in het algemeen – is geen topsport. De waan van de dag trekt aan ons voorbij. Liever de losers dan de champions. Eerder dan een knuppel in het hoenderhok, werpen wij een hoen in het wapendepot. Nieuwsgierig, kwetsbaar en een beetje misplaatst – dat zijn wij.
Geen verrassing dus, dat de bullebakcultuur niet pakt op onze redactie. Maar dat wil niet zeggen dat ook hier de redactieleden af en toe gepusht worden door de hoofdredacteur. Of we deze week niet zeker de laatste blog van Frank D’hanis (nieuw in de haven!) wilden vangen. Steengoed was hij. Het ging over zoveel meer dan de borsten in de titel. Los daarvan was meer seks in de blogs zeker welgekomen. Toch?
Dus ja, uit angst voor onze positie als vrijwillig redactielid doen we wat wordt gevraagd en vullen D’hanis’ stuk aan met twee andere zinnelijke blogs. Geen vluggertjes, nee: diepe, duurzame seksualiteit met een speciale rol voor de moeder. De dertienjarige Caro Van Thuyne krijgt van de hare in het geheim een doeboek – en daarmee seksuele bevrijding en zusterschap kado. Sam Sterckx, de man die elke woensdag volledig bevrijd zijn Oedipuscomplex najaagt, masturbeert al een hele week lang op zijn bovenbuurvrouw.
Maar wat de rol van de moeder en het memento dat de foto’s me geven betreft kan ik er toch ook niet buiten, in mijn volwassen leven wil ik door vrouwen gekoesterd en verwend en door mannen gepijnigd en vernederd worden. Bij Plato bestond het ideale liefdeswezen voor het wreed uit elkaar gehakt werd uit twee delen, als een Siamese tweeling. Ik zou even kunnen Googelen of Siamese drielingen bestaan, maar dan kom ik vast weer bij een shitload porno terecht.
Uit: Aan de borsten van mijn moeder op Frank Dhanis Junior
Misschien was het een draak van een boek maar het blijft mijn eerste belangrijkste boek van mijn leven, het boek dat sprak van ik denk aan jou ik zie jou dit is voor jou alleen, het boek dat sprak van liefde die niets terugvraagt, het boek dat me niet afkeurde hoe monsterlijk ik ook aan het worden was ik hoefde me niet te schamen voor het vieze monster dat ik werd, ik mocht mijn veranderingen omarmen, ik mocht veranderen, het werd zelfs gevierd met een boek.
Uit: Doeboek op Het kleine kijken
Wat moet zo iemand als ik met een relatie? Ik kan niet eens voor mezelf zorgen. Maar voor de bovenbuurvrouw doe ik de laatste dagen wel een broek aan, wanneer ik door de gang naar de brievenbus wandel. Ik heb haar al even niet meer gezien en het wachten ligt me moeilijk. Ik wil mijn excuses aanbieden en vragen of ze de volgende keer iets harder roept. Gewoon voor mij.
Uit: Woensdag 23-11-’22 op Kotsen op woensdag
Aanlegplaats 